Toespraak ARC 20 december 2019.
Lieve Irma, Weledelgestrenge Vrouwe, wat zijn wij geweldig bevoorrecht om van deze voortreffelijke Kerstlunch te mogen genieten. 225 vrijwilligers telt onze vereniging en slechts dit schamele aantal heeft deel mogen nemen aan deze lunch. Onze hartelijke dank.
Nu begrijp ik wel waarom de andere vrijwilligers er niet zijn. Zij moeten natuurlijk werken en daar zijn wij dan weer extra blij om. Zij werken natuurlijk voor onze AOW. Zo zie je maar dat welke vrijwilliger van ARC dan ook: zij/hij cijfert zich weg voor de ander.
Als geïnteresseerde toehoorder zal het U niet ontgaan zijn dat ik begonnen ben met Lieve Irma en niet met Weledelgestrenge Vrouwe, zoals ik in onze bijeenkomst van 22 december 2017 heb uitgelegd.
Ik begon welbewust met Lieve Irma. Uit de grond van mijn hart meen ik dit. Hoe dit zo gekomen is? Wel, na de oefenwedstrijd van ARC tegen Alphense Boys werd Irma geïnterviewd. Er werd gesproken over het kopen/halen van spelers. Wat gebeurt er als er spelers van ARC door andere clubs worden benaderd? Blijft ARC dan wel hoofdklasser? Met ontroering hoorde ik Irma zeggen: Wij gaan de spelers zo goed verzorgen dat zij gewoon niet meer weg willen bij ARC. Als dat niet lief is, als dat niet moederlijk is, dan weet ik het niet meer. Wel is zeker dat we met haar een geweldige toekomst tegemoet blijven gaan. Daarvoor dank Irma.
Nu zijn we gewend van deze gelegenheid gebruik te maken om enkele dringende zaken aan de orde te stellen in de hoop dat er wat mee wordt gedaan.
In die verhalen heb ik ook wel eens iemand op de hak genomen. Misschien zijn er door mij mensen niet altijd even vriendelijk bejegend. Ik heb mij misschien wel vrijheden gepermitteerd, waarop ik geen recht had. Zoals U weet, proberen we de velden op maandag zover te repareren dat er zaterdags gespeeld kan worden. We halen dan de netten op, zodat men kan maaien. Wij voeren rituelen uit om het eerste te helpen. Helaas gaat er soms ook wel eens wat fout. Ik moet U belijden dat ik, bij het ophalen van de netten, de netten soms wat te strak om de doelpalen trek. Na een regenbui kunnen de netten dan nog strakker om die palen zitten. Op vrijdag 29 november heeft dat geleid tot een zware blessure van een onzer zeer gewaardeerde medewerkers. Hiervoor wil ik mijn oprechte excuses aanbieden. Maandag 9 december om 09.25 uur heb ik beloofd de netten minder strak om de palen te draperen. Het spijt me, het zal niet meer gebeuren.
Er zijn gelukkig ook nog blijde dingen. Er wordt nog steeds goed gerookt en door sommigen zelfs stiekem achter de tribune. Ook schreeuwen ouders nog steeds langs de lijn. In de kleedkamers vinden we nog steeds bergen blubber. Ook de weegbree en madelieven tieren welig op de vijf grasvelden. Een fleurig geheel, dat ons tot vreugde stemt en ook de reden zal zijn dat we de 1.700 leden zijn gepasseerd.
Nu wat anders. In 2014 hebben we een bord aan de toenmalige voorzitter overhandigd met het verzoek dit bord bij het hoofdveld te plaatsen. Dit is helaas niet gebeurd en wij vermoeden dat het bord, omdat het een verbodsbord was, heimelijk is verduisterd. Wellicht uitgevoerd naar Afrika, waar ik voetballers op blote voeten heb zien spelen. Onze grasvelden, die echt voetbal uitademen, moeten elke maandag worden gezuiverd van beschadigingen. Met een man of acht gemiddeld zijn we daar intensief mee bezig. Een vereniging met 1700 leden heeft veel velden nodig. Wij hebben nog altijd vijf grasvelden op ons complex.
Een jaar heeft 52 weken, dus 52 maandagen. Ga er vanuit dat er door afgelastingen en onderhoud 17 weekenden niet op de velden wordt gespeeld, dan blijven er 35 maandagen over om het gras te masseren. Op één maandag loopt één “Grasmaster” over vijf velden gemiddeld 5,15 kilometer. Als we van een gemiddelde van 8 personen uitgaan, is dat samen een afstand van 41,2 km. Over 32 weken komen we dan uit op een “onderhoudsafstand” van 1442 km per seizoen. Daarnaast heb je op vrijdag nog de lijntrekkers, die vaak ook op maandag meehelpen. Zij lopen dus nog meer.
Tot slot:
U mist in deze mooie kantine waarschijnlijk een piano. Daar is een reden voor. Om een piano te kunnen bespelen, moet men over enige muzikale kwaliteiten beschikken en muziek, getooid met kruizen of mollen, kunnen lezen. Weet U trouwems waarom een boer geen piano kan spelen? Het antwoord is eigenlijk heel simpel. Voor een boer is nl. elke mol een kruis en dat geldt ook voor ons bij ARC. Gelukkig kunnen wij bij ARC over Jos van der Zon beschikken. Jos is een alleskunner, geliefd, zachtmoedig en behulpzaam, ons door de gemeente ter beschikking gesteld bij calamiteiten. Gras moet gemaaid – Jos lost het op. Zand op de velden – Jos regelt het. Het gras moet worden geprikt – Jos gaat er voor. Het gras moet worden gesneden – voor Jos geen probleem. Hetzelfde geldt voor het wegblazen van bladeren, het rollen van de velden en noem maar op. In een handomdraai helpt Jos waar hij maar kan. Kortom, Jos is de goedheid zelve. Hebben we echter een mol gesignaleerd, dan verandert Jos in een alles verscheurend/verslindend wezen. Hij kromt zich, hij gromt, pakt onversaagd zijn spullen en gaat op jacht: “Waar is die mol”? Hij jaagt door tot hij de mol als trofee mee kan nemen en ons kan tonen dat wij van deze onverlaat zijn verlost.
Jos wij vonden dat jij voor deze inzet moet worden beloond. We zijn daartoe, achterop de scooter van Ary Zwaan, naar Jezus Eyk, gemeente Gent, in Vlaanderen gegaan, om persoonlijk bij het Koninklijk Vlaams Instituut ter bestrijding van de Talpa Europaea, met in hun blaam de woorden “Labor omnes talpas vincit = inspanning overwint alle mollen” om te verzoeken of jij wellicht in aanmerking kon komen voor de zilveren onderscheiding ter bestrijding van de mol, de Talpa, in Alphen aan den Rijn. Zij vonden echter dat jij, voor je verdiensten, niet de zilveren, maar de gouden onderscheiding verdiende. Bij deze willen we die aan je uitreiken.
In de bijgevoegde oorkonde wordt omschreven waarom jij deze onderscheiding verdient en krijgt.
Rest mij nog te melden dat het ritueel gewerkt heeft.
Ik wens U allen gezegende Kerstdagen en een gezond 2020 toe, waarbij de hoop wordt uitgesproken uit te kijken met vuurwerk.
